Коњско нокте во сенката на орелот

Си беше едно место, една вукојебина, Чак Норис корнер од кај шо шутка, уџум, ехееееее, таканаречено Оризовград. На средина од Оризовград имаше шума. Покрај шумата течеше брза и кристално чиста вода. Да драги мои, тоа беше река, река каква ни се видело ни ќе се види. Над реката имаше прекрасен мост. Од мосто лево (лево ко ќе идиш отаде, а не ко ќе идиш одавде) па надолу живееше едно чупиште.
Чупиштето како и другите чупишта си беше чупиште, само шо ова чупиште имаше повисокоразвиен мозок од другите чупишта, така да се изразам по нашки, беше ебиветер. То чупиштето имаше баба шо живееше на средина од шумата. Еден убав ден, сонцето веќе беше изгреало и беше како тиква презреана, чупиштето реши да оди кај баба и. Ја зеде торбата, во која имаше 2 шишина коњак, една вотка, неколку трачерски списанија и тргна накај шумата. Кога навлезе длабоко во шумата, сретна едно јуначиште кое излезе од зад едно дрво и кое самошто се испострало зад тоа дрво. Јуначиште дотука бидва. Јуначиште прикажано насегдеки, во сите села. Јуначиштето не беше баш обично јуначиште, абе јуначиштето беше… Како да кажам…абе јуначиште! Огради со една рака рипаше, а на кучињата му викаше: мац мац! Ни се стрижеше ни се бричеше… додуша и не беше некое јуначиште, ама поарно немаме, па шо е то е. Јуначиштето чепкајќи се со раката во газо се приближа кон чупиштето и со широко ококорени очи и весела насмевка го праша:

- Драго чупиште, шо носиш во торбата?

На чупиштето очигледно му се допадна јуначиштето и реше да му одговори:

- Ами коњак носам 2 шишина.

- Друго, друго? – малку нетрпеливо прашуваше јуначиштето.

- Ами и вотка носам едно кило.

- Друго, друго? – пак запраша јуначиштето.

- Ами списанија трачерски носам. – Со насмевка одговоре чупиштето.

- Абе тоалетна да не носиш случајно, или дај од тие списанијата некоја страна, со трева газо го бришев, ама не се погоде некако, кисела тревата…

Чупиштето му даде едно од списанијата. На насловната страна беше Елена Ристевска со цицето малку подизваено. Јуначиштето истрча зад дрвото и реши да си го избриши газо со насловната страна, Елена кај шо беше, ама… се заеба! Многу лизгава страната… добро да не опишуваме детално шо се случе, можите да претставите.

Неколку минути покасно, јуначиштето задоволно се клештеше и го праша чупиштето:

- Сато да не знајш колку е?

- Ебајсе во бездвајсе! – му одговоре чупиштето.

Јуначиштето вчудоневидено од безобразлуко не можеше а да не се потпри на дрво и да се чуди така потпрен едно 2 минути и 18 секунди. Ко се доначуде му се обрате на чупиштето:

- Ти личи чупиште едно чупиштосано! Пипер в уста! Ццццц…

Чупиштето сфате дека го навреде јуначиштето и како да предосете дека ќе јади 2 шлакајнци и една клоца в газ, брзо потезно ја изваде вотката од торбата и го понуди јуначиштето.

Јуначиштето беше познат по тоа што беше заколнат антиалкохоличар, ама се испуле лево, десно, напре, назад, горе, долу, овде, онде, таму, онаму… се заклуче со едната рака (онака, со прстите еден преку друг), го зеде шишето и силно го накрена. Ама јуначиштето басиго јас него, една голтка шише пола. Очите му светнаа од задоволство. Му го врате шишето на чупиштето. Чупиштето ти било голман да брани и Пандев да шутира. Ко го накрена ито шишето, од вотката остана само… шо остана, ништо не остана. Пепел! Задоволни и јуначиштето и чупиштето, набрзина појдоја на ќошо од шумата. Таму имаше една коперација. Брзо набрзо јуначиштето се пиша вересија и донесе кока кола од две кила и две чаши пластични, од белите, не од проѕирните.

Се вратија во шумата и седнаа на прекрасната трева, до еден џбун полн со змиишта.

Две змии брзо набрзо, со трчање се упатија кон јуначиштето. Јуначиштето без око да му трепни, набрзина го напрае захвато шо само тој го знај и во рок од 2,4 секунди, змииштата беа претворени во ремени шо се ставаат на пантоломите, за да не паѓаат пантоломите, оти недајчакнорис да ти паднат негдеки на некое место онаму, можат да те срамат.

Си продолжија задоволно да си клокаат од коњачето. На чупиштето полека му стануваше жешко. Реше да си ги собуја патиките. Си ги собу патиките и одеднаш се случи чудо. Престана целиот џагор шо се слушаше во шумата, дотогаш ластојците се дереја ко коњи. Ги снема. Единствено нешто шо создаваше бука беше јуначиштето кое си ја акаше глата од едно дрво и се прашуваше шо се случе. Дали станува збор за апокалипса. Крај на светот…

Му требаше 4 минути и 29 секунди да се соземи и да сфати дека станува збор за чудна миризба која во вид на зелен чад се ширеше од патиките и чорапите на чупиштето.

Беше пресреќен шо сретнал такво чупиште. Дотогаш немал ни чуено дека постои такво. Од тој момент му беше јасно дека нема шанси да допушти туку тики така да му замини чупиштето.

Сложно го излокаа коњакот, ги исчитаа списанијата. Чупиштето реше да не оди кај баба му, оти ги излокаа шишината со јуначиштето и ги исчитаа списанијата, ама јуначиштето и даде идеја:

- Ќе ојме заедно, ќе и ги дајме шишината празни и ќе и речиме дека и ги носиме за зимава, домата да си клај во нив, а весниците, дека исчитани, можи да ги користи за огно потпалвање.

Чупиштето во истиот момент силно го прегрна јуначиштето и го бакна. Бришејќи се јуначиштето, чупиштето го свлечка и заедно тргнаа кај бабата на чупиштето.

Додека одеја се гледаше обостраното задоволство. Чупиштето беше пресреќно. Очите му светкаа како фарој од Тамче. Секако и кај јуначиштето се познаваше задоволството. Него очите му светкаа ко фарој од Фап.

Стигнаа кај бабата. Бабата ги пречека на врата и ги избрка. Шо, зошто, како никој не знаеше, ама стари ко стари, колку стареат толку леснеат. Тоа беше и олеснителна околност за чупиштето и јуначиштето, кои и онака сакаа да се траштаат наоколу.

Продолжија заедно низ шумата. Полека почна да се стемнува. Јуначиштето почна да плачи оти сато осум бил, а дома му рекле дека во седумипол треба да се врати. Толку многу плачеше шо чупиштето почна да го теши. Му велеше да продолжат да шетаат низ шумата и му праеше шеги. Jуначиштето полека се смире и почна да се поднасмевнува…