Развој со пречки во расказот

…Стигнува судски налог. Лицето то и то на ден тој и тој да се појави во таа и таa касарна поради ослужување на воен рок, во спротивно следи казна која ќе биде изречена бла бла бла…
Толку од моето заобиколување на должноста кон државата. Должноста да се оди војска. Колку само позиви добив…
Не за џабе е речено: Грд си како позив за војска.
Се појавив на одредениот датум во касарната во која требаше да служам воен рок. Касарната која беше на 5 минути од мојот дом.
Тоа ти беше она време во која храната беше најлоша. На времето кога татко ми служел војска, во Краљево, џенем, возел камионче со храна. Таква храна моментално во некој поскап ресторан се наоѓа. Се дебелееле бе. Како прасина јаделе… во копанка. Јас ослабев. Посилен ветер да дувнеше некој, дома ќе ме дувнеше… саламата со штрафој беше. Така ги викавме тие тврдите делој од неа шо не се јадеја… арно ама кантината беше беше прва лига. Пандан на Бомбата.
Кучињата лаеја, денојте си врвеја…
Поштеден од сѐ бев. Единствено не бев поштеден од спијање во магацинот за канцелариски мебел, или пред него, под сенка, кај чешмата… ќе им текни на некои кој бев, ако се погодиле во моја класа… мора да им текни. Во војска да се извајш и да не го прајш она што ти го наредуваат се вика фаќање кривина. Јас фаќав кривина. Поштен кривинаш… со документ.
После три месеци ми го опнаа. Прекоманда. Касарна Илинден. Вод за поддршка. Да му го поддржувам на старешината. Досадно бе. Кантините празни. Кругот празен…
Нема со кој муабет да сториш. Чунки само така врвеше времето, со муабет. Во градот на конзулите беше весело. Постојано имаше некој за муабет…
Не врвеше времето…
Седев потпрен на ѕидо и размислував. Мора некое чаре да се најди.
Се најде. Решив да се одморам од неработењето. Стационар (воена амбуланта). Глата ме боли…
Е таму беше забавно. Млади болничарки и по некој поштен кривинаш. Ко мене. Имаше и хемија… и алкохол…
На шега, во Воена болница (ВБС) ми кажаа дека можам да си одморам и таму. Како јас ќе си одев дома, а во ВБС не сум бил? Шо војник таков јас? Речено-сторено.
Ете ме следниот ден, преговарам за полн пансион во ВБС.
Еден од поглавните доктори во одделот за оние шо имаат проблеми со глата, проблеми кои се добиваат од немање акал, поточно оние кои имаат проблем со болка во шуплината во глата, ми објаснуваше дека поради годишни одмори (лето. Доктурите одат по држајте, на море… ретко кој Претор, ама сепак на годишен одмор) има недостаток на персонал, па одделот за неврологија е споен со одделот за психијатрија, то ест одделот за неврологија се наоѓа во одделот за психијатрија, то ест ми објаснува дека треба да бидам сместен во психијатрија (лудница), а тој оддел е од затворен тип бла бла бла…
-Кај треба да потпишам?! – извикав со широко ококорени очи и со весела насмевка на лицето.
Влегов во царството…
Изгледа не ја погодив сезоната. И ненормалните шо очекував да ги сретнам веројатно беа на годишен одмор. Писание. Само јас да бидам ненормален. Не дека немаше други во одделот. Имаше. Жени имаше еден куп (некои и згодни ќерки имаа, покасно ги запознав на посетите) и мажи. Кој од гла, кој од кичма кој од… од умо само јас тогаш за тогаш.
Во мојата спална имаше едно старче. Исто како мене се викаше. Искултивирано старче. Старче шо има проживеано. На моја желба неколку пати ја викаше болничарката. Најзгодната. Да му става капки во очите. Добар поглед имав јас од мојот кревет. Згодна беше. Црна танга носеше.
Добар беше имењако мој.
 Денојте си врвеа со муабетче и цигарче. Станав дежурен забавувач. Ако спијав ме разбудваа. Времето му врвело побрзо со мене. А и мене со нив, искрено. Ноќе гледав телевизија. Дозволено ми беше колку сакам. Па јас ако бев будала не бев несалам. Го дознаа тоа. Дознаа дека сум поштен кривинаш. Ако. Позитивно влијаев на другите. Си добив и психолог. Ирина. Одлична личност. Станавме пријатели. Секој ден си праефме муабет. Ми рече дека треба да се запишам на психологија. Сум го имал психолошкото во мене. Таа ќе ме снабди со сите потребни материјали, учебници… а и згора на сѐ пракса имам, во лудница…
Имаше таа добра смисла за хумор, баш како и јас.
Веќе третиот ден ме третираа како ептен интегрален дел со одделот. Станав одбор за пречек. Домаќинлук се вика тоа. Е тој третиот ден, влегва еден нов, со мајка му. Појдов да го пречекам и шо ќе видам. Мојот најдобар војнички другар од  касарната во градот на конзулите. Види го ти него. Научил нешто од мене…
Издејствував и средив да го сместат во спалната во која шо сум јас (не на ист кревет де, имаше три, таман за мене, за него и старчето што се викаше исто како мене).
Е тоа беа денови на грмотевицата. Тоа не се опишува, тоа можи само да се доживее. Истиот ден ни се придруже уште еден како нас. Крсте. Платеник шо беше на концерто на Дип Парпал неколку дена пред  да дој во болницата. Си ја шинал полоњата од скокање…
Од Тетово беше.
Овај другаро војнички огорчено ми се обрате:
- Абе од Тетово овај, некое шиптариште...
- Да, КРСТЕ, популарно шиптарско име, браос да ми ти е на забелешката.
Попладне беше. Дојде нов чичко. Чичко Ванче од Раштак. Како шо си носи редот, јас го пречекав со сите почести и не изоставив да го прашам шо навака:
- Па еве, исто како и ти шо имаш проблеми, имам и јас. Често ги мразам сите околу мене, а уште почесто си мавам шамари самиот…
- Ааа чичко Ванче не греши душа, јас овде сум како декор, или како одбор за пречек. Шамари ко мал имам доволно кркано, па доволно сум заситен и не планирам сам да си мавам.
Чичко Ванче беше посебен случај. За во Бардовци, ама имал некој јак доктор во ВБС и го ставиле тука, греота бил за во Бардовци.
Го дрогираа, со апчиња. Немаше гајле. Пак се дружеше со нас. Кул лудак беше Ванче. Се мочаше во пижамите и нови му даваа. Кога јас се побунив за да ми дат нови, еден од болничарите (на заебанција) ми рече:
- Помочај се бе!
Другаро мој војнички по вокација беше Ѓуптин, а по нација беше исто како мене, алкохоличар.
Ама не обичен Ѓуптин. Овај беше школован Ѓуптин, од добра фамилија. Ептен го поштовав.
Ептен се смеевме ко ќе дрдореше дури јадевме и јас ќе му речев:
- Не зборај на јадење бе, Каурка ќе земиш!
Се контревме често. Јас увек победвав:
- Е шо се контриш за џабе кога знајш дека увек победвам?!
- Абе ѓупска работа брат.  – додаваше.
Да. Од Скопје беше. Чак Норис здравје да му дај. И него и на женската негова. Женската ни го носеше забранетото овошје во одделот. Ни носеше по две кила коњак помешен со кока кола. Во шише од кока кола,  така го шверцуваше.
Ќефој!
Се шетавме низ ходник со чаши полни со коњако и кока колата и глумевме дека пијаме алкохол, за другите да си мислат дека е сок. Психологија.
- Брат, глуми малце бе брат, шантај тро, ќе се прајме пијани – му велев.
- Абе пијан сум брат…
- Е  добро, не глуми тогаш, да не згрешиш.
Времиња беа тоа.
Таму бев некој и нешто. Во лудница секој е некој и нешто.
Да. И помогнав и на Мирјана. Таа дојде тука како самоубиец… неуспешен.
Млада, накај триесет. Немажена. Згодна. Не правеше муабет со никој. Спијаше. Излегваше и пушеше четвртина цигара и тивко си заминуваше.
Нов обид за самоубиство. Сакаше со струја… повторно не и успеа. Немаше друг начин. И ги врзаа рацете за креветот.
Криво ми беше, ама веројатно таа беше процедурата.
Молчелива беше како што кажав.
Една вечер, поточно сабајле, после полноќ некое време, јас гледајќи ТВ слушнав глас. Тоа беше таа. Викаше по сестрата. Сестрата (медицинска) којзнае во кој сон беше, а можи и да беше замината да се пука со дежурниот доктор. Не е битно. Појдов јас да видам зошто и треба сестрата.
Вода и се пиело.
И дадов вода. Ми се заблагодари.
Ми рече да поседам со неа, да позборуваме.
Зошто да не.
Зборувавме за општи нешта, ама мене тоа и онака не ме интересираше.
Ја прашав дирек зошто, како, шо…
Ми кажа.
Ми кажа дека и сум најомилен од сите тука во болницата. Дека постојано ми ги слушала муабетите. Сум успевал да ја расположам…
Аха!
-Е па напрај уште една пиздарија ти тука во болницата, по тебе јас ќе напраам. За инает. Па да ти биди криво, дека сум ти омилен!
Се насмеа, ама ја убедив дека сум мртов сериозен. Па ми се допаѓаше бе. Стварно!
После неколку мои реченици со некои такви мои муабети, закани… ме избрка. Ме избрка бе. Ми рече да си одам и дека не можи да ме поднесува поќе.
Следниот ден гледав телевизија и не зборав со никој. Изнервиран бев. Дојде таа. Со весела насмевка ме праша дали ќе ми смета ако гледа заедно со мене телевизија. И одговорив дека нема да ми смета, рамнодушно.
Цел ден беше насмеана. Ме задеваше. Ми праеше мајтап. Да, пробуваше да ме насмее. И успеа. Зборуваше со сите наоколу.
Ми спомна Ирина (психологот) дека кај Мирјана има тотален пресврт во однесувањето. Дека на тестирањата е многу позитивна, за разлика од претходно. Не и беше јасно од каде сето тоа.
И кажав за случката од пред два вечери. Беше воодушевена. Следниот ден сите доктори беа воодушевени. Од мене…
…Дојде денот кога не можеа поќе да ме трпат, то ест кога требаше да си одам дома и како награда добив 10 дена домашна нега. Нормално, кажав, знаеја докторите дека сум поштен кривинаш.
Влегувам во лифтот (на осми кат е психијатрија) и… по мене набрзина влегува Мирјана. И неа ја пуштиле дома. Со нејзиниот брат беше. Му кажа неколку фини зборови за мене. На излегвање од болница силно ме изгушка. Шо ми рече појма неам, ама ми годеше гушкањето.
Нормално, не ја видов од тогаш…

П.С. По десет дена се вратив во касарната Илинден (стационар, ВБС, домашна нега - вкупно 30 дена се собраа). Бев обележан негативец. На мое место ставиле чупиште. Тоа да му го поддржува на старешината. Со презир збораше за мене. Одма сфатив дека цело време чекала да се појавам (хахахаха). Еден полковник зборуваше дека јас и останатите сме претпоследната класа…
После два дена го одложив воениот рок. Ми се можеше. Ја частив сладолед  таа шо го имаше моето место. Се поздравив и си заминав дома. Па нема да бидам ваљда и јас во таа претпоследна класа шо изгубе шест месеци драгоцено време. Нека бидат четири.

П.П.С. Ми текна на случка на мојот последен ден во ВБС. Во одделот доаѓа еден средовечен човек. Јас изразив желба одма да се запознаам. Тина, болничарката:
-Ај не се занесвај, овај не е обичен, туку овај е доктор, многу почитуван доктор…
-Ах моја драга Тина, ќе ми фалиш! Абе шом дошол кај мене на гости, во лудницава, не е доктор. Мој чоек е…

Еееее ама уживавме!

Во едно поинакво време, на истово место каде што живеам сега, на истата улица, во истата населба живееја јунаците од тоа време на оваа иста улица.
Брат ми и пријателите од нашата улица. Сите тие денес ја раситнуваат триеската, некои и ја надминале и втората половина од триеската.
Тоа се оние јунаци кои ми пикаа камења во тренерките за да не одам по нив ко загар, а јас шо да прам, немав многу од мојата генерација, а и некако поинтересни ми беа ГОЛЕМИТЕ.
Во тоа време да имаш гемче од Нинтендо, особено она со Кинг Конг со отварање, со две екранчиња... тоа беше како во денешно време да имаш Плеј Стејшн 5 (е не е сеуште излезен де). Во тоа време имаше еден куп забавни нешта шо се праеја надвор (надвор - то е она место откако ќе излезиш од собата кај шо ти е компјутеро, па по скалите, па влезната врата и веќе си надвор...).

Меѓу сите тие интересни работи беше читањето на стрипчиња и размена на истите (како јас порано шо сменвав сликчина од Турбо мастики).
Блек Стена, Загор, Дилан Дог, Марти Мистерија... беа само дел од оние шо се провлекуваа низ рацете на горенаведените јунаци. Читаа стрипој и оние шо имаа единици на сколија, а и оние шо имаа петки. Не беше битно тоа. Еден мој драг пријател има една визба стрипој прочитано. Ги чува, подредени под број. Богатство.

И мене ме зафатија тие ветришта, само послабо. Читав стрипој, од оние што брат ми ги имаше и ги складираше во картонски кутии. Но не толку многу колку брат ми, или колку пријателот шо го спомнав.

Кога денес ќе се спомни стрип, се мисли на оние симнатите од интернет. Денес не е забавно да читаш стрипој. Денес е модерно. Само „најјаките фаци“ читаат стрипој и знат шо е то стрип. Виделе по сериите (Биг Бенг Теори на пример) дека најинтелигентните луѓе се оние шо се најголеми фаној на стрипој. И удри, надингај в компјутер од интернет. Од Марвел особено, заради модата во Холивуд, наметната од немањето идеи и ајде удри масовно на  филмување на  Марвеловците.

Целта ми е да потсетам дека во ова време некако ко да ми е незгодно да прам муабет за култни нешта. Конкретно за стрипојте кои ги немаме прочитано. Од тука иди заклучокот дека нема шо да се прај муабет на таа тема.
Со два стрипој прочитани се станува познавач на таа уметност исто колку што со два сати дремење в гаража се станува Мерцедес. Фан можеби, но познавач не. Ама затоа што денес има фаној на сè и сешто, дека е во мода е да си фан, воопшто не ми е битно.

Можеби зад кулисите на ова профитерско, крајно неквалитетно време постои некое друго, подобро, повесело...време. Но до тогаш, јас ќе копнеам за можноста да се преселам на некоја друга планета на која што нема да има интернет и нема некоја шмизла со превртени муцки и со една количка малтер на лицето, со чанта со големина колку приколка за кола, да носи Олстарки ко моите.

П.С. Во Тобако Тогедр кај шо си потрошив неколку месеци од животот се продаваа стрипој. Оние старите, добрите. Но во ново руво, преведени на македонски. Бидејќи имав увид за тековната продажба на сè во салонот (тоа ми беше работа) со точност можам да кажам колку стрипој се продадоја. Два. На моја смена. Дојде еден средовечен човек и зеде еден двоброј (затоа реков два) од Загор. И тоа беше тоа.
Баш се прашувам кај беа сите тие фанојте, оние најинтелигентните, фаците... да ги испокупат, да се тепаат за нив, а не да собираат прашина на рафтојте во продажните места на Тобако и други слични такви трафичина...

П.П.С. Ееее... ама уживавмеее! - помислил малиот Радован кога се појавила ѕвездата Вечерница,  што им свети на децата кога легнуваат.

Само на Мерцедесо каросеријата

Ветувам дека мојата професија нема повеќе да се темели врз една општа некоординираност со околината и на чиста конфликтна практика со луѓето што ме опкружуваат. Ветувам дека повеќе нема да бидам дежурен мрчатор. Ветувам дека нема повеќе да одредувам коефициент на интелигенција по гледани епизоди од шпански, турски, индиски и слични такви збоктис серии, во спротивно, ветувам дека и јас ќе почнам да ги гледам. Ветувам дека нема да правам мајтап на туѓа сметка. Ветувам дека нема повеќе да кажувам црн хумор. Ветувам дека нема да зборувам неубај работи за чупината шо се сликаат со муцки напрчени во нужниците по кафичите, за потоа истите слики да ги стават на фејсбук. Ветувам  дека ќе станам активен член на фејсбук и ќе се зачленам во сите групи од типот: За сите оние шо имаат к*р, или пак познаваат некој шо има к*р, или: Да се собериме 8 миљони души до Велигден... Ветувам дека нема повеќе да зборувам лошо за фонтаната кај Магнолија. Ветувам дека нема да пцујам по дупките на улиците низ градот. Ветувам дека нема повеќе да јадам гомна за ексклузивните ноќни клубови. Ветувам дека нема да зборувам лошо за спомениците и статуите поставени благодарение на моменталната прекрасна власт. Ветувам дека на следните избори ќе бидам озбилен и ќе гласам онака како шо доликува, со заокружување на вистинскиот кандидат, а не за Брус Ли или Крали Марко. Ветувам  дека нема поќе да се бунам за високата цена на крастајците, притоа ветувам и дека нема поќе да пијам ракија. Ветувам дека нема поќе да тврдам дека некој се богати благодарение на високата  цена на бензинот. Ветувам дека и јас ќе си напраам партиска книшка. Ветувам дека ќе лепам плакати. Ветувам дека ќе слушам само турбофолк музика и нема да велам дека таа е исто како да слушам сечење на ламарина со брусалица. Ветувам дека нема повеќе да тврдам дека гласовните способности на турбофолкерите се исто како да слушам чкртање со сува креда по сува табла.
Ветувам дека ќе ги исполнам сите ветувања.
Пи (Ем)Ес: Апри ли ли ли!

Коњаникот Сабја и Ѕвездените шерифи

Кучината лаат, годините си врват...

На осми јуни ќе се слави 10 годишнина од мојата матура на која не појдов заради кладба. Која коенциденција. Заради распоредот на деновите за одмор, нема да присуствувам ни на 10 годишнината. Ова со матурата ме потсете на некои случки од сколијата.

Со мојот најкул другар бевме неразделни. Додека сите сакаа да седат со чупе, јас и тој седевме заедно. На последна клупа, до џамо. Понапредни од сите, имавме (тој имаше) Плеј Стејшн 1 (Плеј Стејшн човече, за тоа време кај нас во државата беше научна фантастика, една година покасно почнаа да се отвараат играчници со Плеј Стејшн)... Реков понапредни. Имавме и јузер акаунти во сите видео клубој во градо (на име на брат ми), па растуравме со гледање филмој... Порничите беа светиња. Не беше битно само порнич да е. Беше битно кај е снимен, дали има приказна, какво е осветлувањето, дали има музика... уметност беа за нас, особено за другар ми. Во една прилика во Кинг (позади Уредо) влегуваме и Никола (другар ми) после срдечнио поздрав издава наредба:

- Брат, ќе ми дајш порнич некој, ама шо го немам гледано!

Овај од видео клубо, заборајф како се викаше:

- Е да бе, па ти сите да не ги имаш изгледано?!

- Да не не па! – извикав.

 Ни дава некој порнич и Никола внимателно се загледува во наслово:

 - Ех, овај го имам гледано, на јахтата шо е снимен... дај друг, дај некој понов!

Вади овај од клубов од едно кутиче една касета и ни ја дава:

- Е овај е најнов, вчера ми стигна и јас го немам изгледано, само го ѕирнав малку, има добри женски (и овај од клубов наш чојак бил, се издаде).

А шо се работи? – запраша Никола.

Јас почнав да се виткам од смеење. Каква треба да ми е реакцијата на прашање од тој калибар? Шо се работи во порнич? Ама во ред, напоменав дека сепак битно ни беше дејствието иако звучи заебано.

- Шо се работи? Па едни двајца се бркаат... има и голотија... чат-пат...- се позаебава батката од видео клубо.

Никола се сете дека не му беше прашањето на место, то ест баткава не го разбра, па појасна:

- Абе не, мислев кај е снимен, на кое место...

- Горе на Тепсија (Бајро, кај најзапустените Ѓупци, јас тоа место Лас Вегас го викам)!

Ај не се смеј да те видам!

Наслово на филмо не ни беше познат...

Кога се отворе О2 видео клубо, новина беа филмојте со македонски превод. Ние порничи со македонски превод земавме.

Почнавме и криминал да прајме. Некои порки кои ги имавме во колекцијата, веќе здосадени, ги заменувавме со овие поновите. Како? Па си носев на сколија прибор. Ги одлепував внимателно касетите од О2, скроз внимателно за да не се скини некоја лепенка, па го вадев филмот, лентата, омотот, шознам како се вика точно, можи Ленка се вика. Значи го вадев внатрешниот дел, и го заменував со друг филм, од постарите, здосадените порничи. И така ги враќавме касетите. Абе ’ршум ги напрајфме. Пример „Секс на ориентот“ заменет со „Рашн институт“... Јув гат мај поинт.

Обично на час по математика го праев тоа, професорката беше мирна, премногу. Една од професорките. Секоја година ми се сменуваа. Јас бев во таков клас шо секоја година запознаваше нови професори, по сѐ. Бегаа од нас, ваљда. Значи по математика, Џив Џи, така си ја викавме. Одвртувам видео касети, другар ми чирак. Поминува покрај нас професорката и со нежен глас:

- Љупчо што правиш, зошто не внимаваш?

Јас изреагирав како од џамо малку ветер да ми дувнал во увото и без некои знаци на заинтересираност за прашањето на професорката си продолжив со работата, ама затоа Никола и одговоре:

- Професорке, остајте го, гениј е тој! Сега од касетата видео плеер ќе напрај.

Со прашалници над глата и без никакво негодување професорката си продолже со предавањето, а јас со генијалноста.

На свадба не нѐ покане. Срам да и е, а ни вете дека ќе не покани. Џив Џи младичка беше...

Во една прилика, во незнам која година, сите исти ми се, бев разделен од мојот најкул другар. На писмена работа по Бизнис и менаџмент. Професорката, на Штрафо жена му ми нареде да седам до Злате. За да не прам галами со Никола,  пошто и онака и двајцата немаме научено, ќе мелиме цел час...

Добро, си седнав до Злате, добар другар од Крани. И си седам со тестот пред мене и се досадувам. Надвор не ме пушта...
Гледам Злате се мачи да препишва од мали ливчиња...

Му ги зедов ливчињата и почнав да му диктирам. Професорката:

- Љупчо, зошто вражаш, зошто галамиш, да не препишуваш!?

- Не професорке, досадно ми е, сам си зборам!

Дојде да провери, ама тесто мој празен како Корзо шо беше зимоски на минус 30.

Продолжив со диктирање на одговорите на прашањата од тесто на Злате.

Професорката:

- Љупчо, во умот зборвај си ако ти е досадно, му сметаш на останатите! Златко, да не ти смета, да не сакаш да го преместам?!

- Не професорке, не не! Не ми смета, нека си седи!

Злате доби петка. Тест без ронка грешка. Јас си добив другарски удар по рамото од Злате во знак на благодарност...  и нула на тестот.

На час по математика, ама не од Џив Џи туку од Павлина. Мирна и напатена душичка, нон стоп во црно. Се ширеа муабети дека изгубила сопруг и дете во сообраќајка, дека има болно дете, дека... имаше поќе гласини, не знам која беше точна, ама едно беше точно. Точно беше дека професорката е напатена душа.

Не и галамевме на час. Јас и Никола имавме почит кон неа. Нешто од сожалување, а  и заради што беше добра со нас. На нејзини часови си мирцавме со Даниела. Напредни. Тогаш почнаа да никнуваат интернет кафињата во градот. Јас и Даниела со ливчиња, преку клупи. Така мирцавме.

Бев тотално незаинтересиран за часот (си знам јас математика, нема потреба да внимавам), ама одеднаш се вклучив. Онака. Професорката објаснуваше нешто во стилот:

- Го гледате пенкалово (стилото, или што би рекла Елена Одрилеп да гебам, налив), е ако јас го поделам пенкалото добивам две половини. Ако едната половина ја поделам пак ќе добијам две половини... и ако така продолжам, на крајот ќе ми остани ништо, нема што да делам...

Не се доискажа, сигурно имаше добар заклучок, ама јас се вклучив од никаде:

- Нема теоретски шанси професорке! Не можите никогаш докрај да го поделите стилото!

Класо навикнат од испадите мои и на Никола, не му преостана ништо друго освен да почни да се смее.

- Љупчо, како тоа, што сакаш да кажиш?

- Па професорке тоа е парадокс, се вика Ксерокс или Неон, не сум сигурен, ама тоа е парадокс. Парадокс со стрелата и метата. Стрелата никогаш нема да стигни до метата, така и стилото никогаш нема да го поделите...

- Љупчо, не те разбирам што сакаш да кажиш. Стрелата дали ќе стигни до метата зависи од силата со која е упатена кон метата.

- Не професорке, не е така!

Станав да демонстрирам. Демонстрација видена делумно од филм. Го искористив моменто за да и разјаснам на професорката. Битен математички факт :)

Застанав на крајот од училницата. Класот веќе не знај дали треба да се смеј или да вика жолто комбе од Демир Хисар. Јас објаснувам:

- Сега професорке се наоѓам на Х-растојание од таблата, сега ќе појдам до средината на училницата и ќе бидам на половина од тоа Х-растојание, потоа на половина и од тоа новото растојание...

- Премини на главното Љупчо!

- Па главното е дека е сѐ бесконечно... вселената е бесконечна... па ако е така, тогаш и моето растојание до таблата можам да го делам на бесконечно многу половинки и никогаш да не стигнам до таблата. Растојанието помеѓу метата и стрелата можи да се подели во бесконечно многу половини, па така стрелата бесконечно ќе лета и никогаш нема да стигни до метата. Исто и стилото можи да се подели во бесконечно многу половинки и секогаш ќе има нешто што ќе останува, а не ништо како што вие кажавте... теоретски...

- Љупчо браво! На почеток ме збуна ама сега ми е јасно што сакаше да кажиш. Иако јас објаснував друга теорија и нема некоја допирна точка со овој твој парадокс, ми се допадна она што го кажа. До крајот на часот ќе ми бидиш асистент. Излези на табла и да пишуваш.

- Не можам професорке!

- Зошто, што е проблемот?!

- Не можам да пишувам на табла професорке, теоретски не е возможно да стигнам до таблата!

Јас таа година си имав 4 по математика, иако не бев заинтересиран за писмениот дел.

Во трета и четврта година си имавме ист класен. Борче. Средовечен пијаница. Во трета година во класот дојде и другиот Никола, екс кошаркар. Во трета и четврта бевме фантастик фор. Јас, Никола, Никола другио и Игор од Боримечка. Игор беше министер за сѐ. Од многу области имаше познавања. Мрзлив тип, ама интелигентен. 

Ако некој од нас беше одсутен од час, на некои професори не им се предаваше. Им недостигавме. Особено на класниот. Приврзан беше кон нас. Не подтолчнуваше понекогаш, малку на мајтап, малку на вистина, ама тоа беше затоа што се грижеше за нас.

Кога бегавме од часој, бегавме четворицата заедно.

Дежурниот не кажуваше увек по овај редослед:

Никола Ч.

Никола Х.

Игор Ј.

Љупчо М.

На класен во понеделник:

- Во средата на таа и таа дата отсутни биле Никола, Никола, Игор, Љупчо.  Зошто?

Никола Ч:

- Професоре, ми падна шеќерот, па ми се снеарне, па си ојдов дома!

(Никола е дијабетичар. Од мал, од седмо одделение. Со инсулин се боцка. Единствено тоа не ми се допаѓа кај мојот најкул другар, ама што е то е. Еднаш се нафиксав и јас со инсулин, интересно е, ама за тоа во некоја друга прилика).

- Добро Никола, еве оправдани. Другио Никола! Кај беше ти?!

Никола Х:

- Професоре на Никола му падна шеќеро, па мораше да си оди дома, ма да не го оставам сам, појдов со него...

- Добро, оправдано.  Игор, ти?!

- Па професоре знајте дека имам проблеми со стомакот, а и мајка ми беше, Ви кажа... Ме фате стомакот,  си ојдов дома професоре.

- Добро, оправдани. Љупчо, кај беше ти?

Овие копуциве ги искористија џокерите, па без некое големо мислење одговорив:

- Избегав професоре!

- Да ви ги ебам врвците да ви ги ебам! Четворицата имате избегано заедно! Ќе ви кажам јас вас! Еве ти и тебе оправдани како тие другите шо лажат, ај да не чкртам во дневнико, најичкртан е нашиот дневник заради вас...

Не приметив како ми поминаа тие четири години. Секој ден ми недостигаат се поќе и поќе. Некогаш сонувам како сум во клупата во средно. Со класот околу мене...

Имаше веројатно и лоши моменти, ама воопшто не се сеќавам на нив. Се сеќавам на оние добрите. За среќа ги имаше многу.

Убаа дружба имавме ние четворицата плус Јасмина од Кавадарци. И таа беше од наш ков, само шо понекогаш знаеше да ни рассоли памет, па на заебанција да и бапниме по некоја клоца.  Јасмина вчера ми се јаве да ми кажи за 10 годишнинаната. Се разочара кога и кажав дека нема да присуствувам:

- Посерко ниеден. Ај даа (кавадаречки: ај да ја ебам). И за матура не беше, а и сега... стварно си сноб!

Е па шо да прам, така ми се погоде плано. Не дека неќев да одам на десетгодишнина. Цела година попував за тоа. Како сите ќе ги заебавам. Кој се здебелил, која се напрајла како свиња, кој по 3 деца... ама ништо. Ај за петнајсегодишнина...

На час по македонски во четврта година. Писмена вежба на тема извлечена од некое книвче.

Сите пишат, јас чкртам. Никола, Игор и Никола пишуваат заеднички труд. За мене. Ме заебаваат нешто...

Некои 20 минути пред крајот на часо професорката наредува да се прекини со пишување и да се премини на читнување на некоја писмена вежба.

Појма немав шо имаат начкрапано трујцата кусметари (мускетари) за мене, ама тоа не ме спрече да дигнам рака и да ја читам баш таа писмена вежба. Храброст се вика тоа. Зелено светло за читање.

Почнувам да читам. Ракописо на Никола Ч. не беше ракопис. Тој исто ко со нозе да пиши, ама без да ги собуја патиките. Читнувам и подзастанувам, ко во прво одделение да сум. Професорката:

- Добро бе Љупчо, толку си неписмен, не можиш ни твоето да си го прочиташ!

- Ама професорке ова не е мое, ова е од овие тројцата, а јас зедов да го прочитам, пишеле нешто за...

- Не ме интересира што пишеле тие, читај ја твојата писмена вежба!

- Ама професорке јас не напишав...

- А зошто?! Мангуп изиграваш нешто?! Цел клас пиши, а ти најмангуп а?! Е па сега усно ќе зборуваш за темата од писмената вежба.

Не спомнав прее шо беше темата. Темата беше од „Странецот“ на Алберт Ками. Јас ја имав прочитано, ама нема шо да се фалам со тоа, во мода беше да не се чита тоа шо е за на сколија, со тоа се фалевме, ова срамота беше...

Почнав усно да зборувам. Почнав за мене да зборувам, демек јас Странецот сум. Во прво лице. За инает. Ѕвончето заѕвона. Сите станаа. Професорката издае наредба да седнат, да ме дослуша. Помелив уште малку... Завршив со мелење.

Професорката:

- Љупчо, што да ти речам изгледа навистина си мангуп. Браво! Еве ти едно петче заслужено. Ученици, да си знајте, мангуп е!

Мангуп бев бе. Уште сум! :)

А кладбата за матура. Па тоа се случи онака. Ми пиштеа чупиштата од класо. Еден месец пред матура ги фате некоја еуфорија. Само за тоа зборуваа. Матура, фустани, шминки...
Им се раскарав и им објаснав дека наместо фустани, пердуви им требаат. Гуски без пердуви не ги бива, освен печени...

- Ти бе море пијаничиште едно, ти најде да збораш, ти прв си за на матура...- се распале Силвана.

- Мене секој ден ми е матура, со другарчинава секој ден сме по кафани, славиме матура...

- Остај тоа, ова е друго, ова е спектакуларно...

- Спектакуларно жими кифлите солени со јогурт од кај Ајчо! Ај се кладиме дека јас нема да дојдам на матура!

И се кладивме. И не појдов. Вечерта си седев во парко. Мое место, парк. После 12 на полноќ ме најдоја другарите. Биле дома. Мајка ми им кажала дека в парк сум. Никола Х. ,екс кошаркарот, ми се обрати:

- Љубе, се договоривме да те собериме на матура, ни фалиш за пиење. Па планот е да дојдиш своеволно или пак да те претепаме и да те земиме со сила. Твој избор.

Своеволно си е своеволно, кај сум давал јас некој силум да ме влечка. Не ми беше за ќотеко... Своеволно заминав на матура...
Убоо си поминавме. А уште поубо шо си имам јас другари како моите другари. И пријатели си имам. Често се заебавам: Кој има пријатели како моите, што ќе му се непријатели!

П.С. Писмената вежба за мене, онаа што ја пишуваа Никола на квадрат и Игор беше прилично смешна. Се сеќавам дека многу се смеевме, ама не се сеќавам на сите глупости од неа. Се сеќавам на завршниот дел, кога сме биле на екскурзија и јас сум пошол да мочам во некој џбун. 

Некоја змија отровна ме каснала на незгодно место, па другариве не можеле да го исцицаат отровот... сум умрел. Во моја чест другарите основале друштво за заштита на мочковците како мене. Друштво против змиите...

Не е магарето мало, дрвата се долги

Ако денот се познава по утрото, тогаш јарето се познава по мадето.

Вчера се фрлаше крсто. Голем празник. Народо се фрла глаечки по крсто, без ѕиври, во вода чувана во фрижидер. За здравје, среќа, бериќет, телевизор, видео, лаптоп,  пари...

Станвам од спиење уште рано, после 12 на ручек и гледам на врата дремат дечки со крсто в рака, пари собираат.

- Кој од вас го фате крсто бе?

- Никој, ама и ние скокавме по крсто...

Хм... и за то се зема пари? Ами некој шо планирал да скока по крсто, ама се премислил... и за него пари?

Христијанство, божја работа, мора да се испочитува...

На телевизија на сите канали то па то. Крсто, здравје, бериќет... мирцам по тоа каналите и мајка ми:

- Остај де, види по градојте шо народ се собрал, види како...

- Знам дека логиката не ти е јака страна, како и кај секоја припадничка на женскиот пол, ама ако ме интересирал овој обреден чин, сигурно ќе сум го курдисал сато да ми ѕвони уште в зори, ќе сум се дотерал и дирек во најблиската црква кај шо се фрла крсто... или лани ќе сум го напраел то, или оломнани... ама ајде, нека ти биди, ај ќе гледаме како скокаат по крсто... во сите градој.
Тој шо го фатил крсто ќефој.

Во некоја вукојебина во државава:

- Што ќе изјавите после фаќањето на крстот, дали до година ќе скокате пак, дали имате досега скокнато, дали ви беше ладно, дали...?

Кокошкаро со гла како шиник, лустер стрижан, истетовиран, среќно одговара:

- Супер! (top si, kis4e, LOL, mwa, pOZdrAv4eeee!!!!!!!!!111111111111111)

На реката Лањар во најсмрдливио град во државава се собрало едно чудо народ. И од кај шо вее и од кај шо грее.

После главниот чин од наградната игра, фрлањето и вадењето на крстот, редно е да се соопштат наградите:

Среќниот добитник добива златник, икона и... од премиеро главната награда, лаптоп. Во склоп на овие награди, има и цела година претплата на здравје, среќа и бериќет.

Победникот:

- Да има мир во светот и да нема гладни... (пардон, од избор на МИС беше ова, збунка). Да сме здрави и живи сите, да има шо поќе верници...и Македонија да тепа вечер со Чешка...

Следува свечен чин од поглавицата Јас Возам Многу Скап Џип. Свечен чин, осветување на лаптопот. Ваљда за да не фаќа вируси од порно страните на интермец. Сигурно за тоа е.

Ама не сум знаел јас дека можело така. Сега сум просветлен. Ќе ја однесам ламарината моја кај поп, да ми ја освети, помалце бензин да ми троши...

Победа на Македонија против Чешка. Вчерашниот празник пресуден за победата.
Јас вервам во Госпо. Исто така вервам и во непотонливоста на Титаник.

На телевизија снимки од еуфоријата во државава. Секаде навивачи. Сите навивачи.

Снимка од кафич. На маса седат неколку чупина сами. Облечени во боите на државата. Длабоки деколтиња, цицките истурени, на лице по една количка малтер... пардон, мејкап.

Ја пеат навивачката екстра глупава песна. Денес е модерно да си навивач, за два гола помодерно е да си навивачка.

Тие се страсни навивачки. На фејсбук само за ракомето статуси ставаат. Само тоа ги интересира, затоа се толку дотерани и седат сами на маса. Дечко ни за лек... или можеби дечковците им заминаа во Ниш на навивање... ќе остани мистерија.

Да ги запрашаш:

- Дали сте слушнале за Петар Наумовски, Индира Кастратовиќ, Пепи Манасков? (намерно од поблиското минато)

Ќе одговорат:

- Се разбира, се натпреваруваа на последниот Идол, а и гости на Жаре Бербер му беа...

Насекаде машки и чупина... ама луѓе тешко се наоѓаат.

П.С. Продавам компјутер во одлична состојба, или го менувам за 10 000 денари сосе ддв.

Автор: Трајче Дрварчето

Користена литература: „Дваесет начини како да отвориш пиво“

Рецензенти: Александар Македонски, Даме Груев, Гоце Делчев, Цар Самоил и Триумфалната капија

Лектор: Христо Спанаќо

Генерален спонзор: „ Бадиел комерц“

Спонзори: Влада на Р. Македонија, МПЦ и МВР

Copyright © 2012 Ipkisija Meskosa Corporation. All rights reserved.

Среде соба високо, јамката ми стои...

- Хоу, хоу, хоу! -  рече Дедо Мраз и побара 100 денари за сликата.

- Сега ќе те пратам во „Вечните ловишта“! - му рече комшијата на инкасанто кој му ја исклучуваше струјата...

Жена и детенце поминуваат покрај Магнолија. Детенцето:

- Мамо, мамо, ене го Дедо Мраз! Ај мамо да се сликам со Дедо Мраз...

- Ане, утре ќе се сликаш со Дедо Мраз, ајде сега иди не чека татко ти кај Безистено!

- Ама мамо сакааааааааааааааам! – влечкајќи се вика чупенцето.

- Не се дери да не му кажам на татко ти, дури тогаш ќе се сликаш со Дедо Мраз. За тие пари нешто за дома за јадење ќе земиме...

Се оддалечуваат мајката и размрсулаеното чупенце на кое не му ја остварија желбата да се слика со најголемиот јунак за Нова година, неговото височество, Дедо Мраз. Штотуку му заминаа 100 денари на Дедо Мраз. Мрзата која работи само околу Нова Година, по цена од 100 денари за слика. Милиот, прекрасниот брадлес дедо шо се пика низ оџаците за да остај поклончина под елката... (Факју Кока Кола!)

На пазар, на тезга со зеленчук застанува средовечен господин.  Очигледно на висока позиција, според акташната која ја носи. Механичар носи касета со окасти и чатал клучој. Очигледно богат, по облеката која ја носи. Механичар носи работнички панталони кои се 76% маслосани.

- Добар ден. Колку се морковите? – ладно запрашува.

- 15 денари кило! – со насмевка одговара бабичката позади тезгата.

- Ех, многу скапџии се напрајфте вие пазарџиите, сакате преку ноќ да се збогатите! Скапи ми се, сакам поевтино!

- Еми да ти ги дам поефтино, ама шо ќе остани за нас цел ден шо го збираме студо на тезга, да не клавам сметка за нива орање, за работна рака...

- Скапо ми е за 15!

- Добро, ете нека бидат за 10 денари, кај било кај небило, нека бега нешто...

- Е така можи, дај ми полкило! – заповедува господинот тркалајќи 5 денари во кожната нараквица...

Комшијата е средовечен човек. Добар, колку шо се можи.

Брачен статус: Оженет со две малолетни деца.

Работен статус: Невработен

Жена му е вработена. Работи во една од фирмите за текстил. Да, фирма во која некој помочан, отепан, скапан Грк, зел кредит од неговата помочана најзаборчена држава, дошол тука и со туѓа пот си го мие лицето, се прај најголем газда благодарение на тие што мора од некаде да земат колку да не е без ич, колку за јадење. Ко воло за сламата, шо се вели. И толку. Колку за јадење. А од каде за децата, за облека, за чевли, за патики, за струја, за вода, за...

Оди исклучи му ја струјата на комшијата да те видам!

Полоња година ќе помини во честитање:

- Ај среќна да е новава, здрави, живи весели! Да се исполнат сите желби!  Среќна Нова! Среќна Нова! Ај Среќна Нова!

Здрави, живи, весели... Зошто? Од што?

Желби. Сите?

Ај оваа година да си најдиш работа, да не си клошар како последниве 10 години. Среќна Нова, среќнааааааа, среќнаааааааааааа!!!!

Која среќна море? Од шо? Ццццц…

Ко ќе прашаш, на сите им е здосадена Нова година, а по кафаните се бара место плус.

- Абе не планираме нигде да ојме, ама можи да ојме, а најверојатно ќе појме!

Е со тие „сите“ треба јас да го делам воздухов...

- Абе шо цело време нешто се јачи околу Нова година, никако да сфатам шо е поентата. Одиш, плаќаш еден куп пари в кафана на свадба без невеста, се пијаниш и си ојш дома (ама пази, треба да си дотеран цаком паком, не поминваш со фармерчина и кошулче, ќе ти се смеат костумосаните). Па нели тоа го прајме често, ама со тие пари шо се фрлаат за прва вечер Нова година има да се натрескаме неколку вечери… не бе, никако не ми е јасно шо е толку спектакуларно околу таа помочана вечер…

-  Спектакуларно... абе ваљда тоа шо во таа вечер пукаат петарди и тек - тук по некој огномет. Таксистите возат по осма тарифа и на секаде гледаш умрени од пиење дечишта, а оние „потрезните“ се задеваат наоколу, прат галама и тек - тук извртуваат по некој ќотек. На крајо сѐ
се завршува на инфузија. Па во глобала тоа ќе да е спектакуларното…

- Еј, абе и инфузијата ваљда е по осма тарифа на Нова година.

Ај нека и е вечна слава на старава.

                                                  СРЕЌНА НОВА ГОДИНА!

И волко сит и четириесетте разбојници на број

Денешниов ден сончев. За мерак. Плус викенд. Јухуууууууууууууу!

Ајмо цурице, ајмо дечаци,

студенти и џаци, милицајци.

Да, да, да.

Хајдемо у планине

јер тамо нема зиме...

Палиш ламаринчето, шо се нашло, југиче, ладиче, стоединче... додуша и по некое опелче и фолцвагенче се наоѓа од ко почнаа од странција да фрчат...
Вреќата со слама в багашник и дирек на Пелистер, на стазата со вреќата...
Додека одиш си потпевнуваш со друштвото: „Беше мрак, а таа беше гола...“

Застанваш на бензискана шо е на раскрсницата кај шо ги дели патиштана за накај Охрид на плажа и накај Пелистер, в планина. Купваш чипси-мипси, сокче-мокче, кајшо узврат и шибаш на горе. Стигнуваш на Магарево и оп... шо оп бе?! Не е за оп работата. За нешто друго е. Трново, Магарево и оп нема пат. Нема пат, нема Пелистер, нема стаза, нема слизгање со вреќата... само јанѕа. Ти ебам и локална самоуправа и градоначалник и советници и изборна комисија сосе месната заедница во Шелеверци. Сред зима кај се нашло снег на пато, да не можи чоек да помини. Ај мазала, шо бош работа ќе беше ова? Шо кур бараш на Пелистер сред зима? Ој како и сите нормални луѓе, сркај кафе надвор пред некој кафич и зјапај по народо...

Ај некој нека ми дај одговор зошто пато до Пелистер е непрооден? Зошто никој кур не го боли од власта дека пато до Пелистер е непрооден? Зошто механизацијата за расчистување на снего е во дефект, сред зима изненадена од снего? Жими куро сечен од Букефал и жими сите турски серии на Шител и на Анал 5 ова ич не ој на арно, пардон, ова оди на екстра неарно.

Добро бе да му ебам, ќе му текни на некој дека власта почна ептен курташак да си игра со обичното челаде? Или дури има лепило и плакати, кафе и локумчина неаме гајле...